Osoba ubezpieczona w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej może skorzystać z opieki zdrowotnej w każdym innym państwie członkowskim Unii Europejskiej. Pod pojęciem transgranicznej opieki zdrowotnej należy rozumieć wszystkie świadczenia opieki zdrowotnej gwarantowane w państwie ubezpieczenia. Pacjent posiadający skierowanie może skorzystać ze świadczeń w prywatnych lub publicznych placówkach medycznych w krajach UE jednak traktowany jest zawsze jak pacjent prywatny. Oznacza to, że zobowiązany jest do opłacenia kosztów swojego leczenia bezpośrednio na rzecz podmiotu leczniczego działającego w państwie, w którym miało miejsce leczenie. Następnie, po opłaceniu kosztów swojego leczenia, może on w państwie, w którym jest ubezpieczony, ubiegać się o ich zwrot, do wysokości kosztów, które poniesione zostałyby przez NFZ w Polsce za świadczenie.
Podstawa prawna: art. 42 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r, nr 164, poz. 1027, t. j.)